Hij: Dynamisch verlangen. Zwaar. In zekere zin kan dit een paradijs zijn.
Zij: Wat kan een mens toch vooringenomen zijn. Misschien heb ik het gewoon een keer gefantaseerd of gedroomd.

Hij: Tijd is belangrijk. Dankzij de context van dood. Niet te begrijpen enorme tijd.
Zij: U hebt wat verloren. Ik heb niets verloren. Opeens zie je wat je nooit gezien hebt.

Hij: herinneringen gevuld met licht. sensuele lading van stilte. rondgaan.
een sprong. vallen. een sprong. vallen. overeind komen.
Zij: De natuur is oncontroleerbaar en dynamisch. Bij een natuurlijke selectie kunnen ongewenste eigenschappen afsterven en gewenste vormen kunnen groeien.

Hij: Te mooi om waar te zijn. Opnieuw kind worden of stilstaan. Leven als iedereen. Natuur is niet te veranderen.
Zij: Waar word je blij van? Is er iemand die je een dag zou willen zijn? Wat heb je in de winter gedaan? Gaan de dingen makkelijker dan een jaar geleden? Hoe ziet je leven er over vijf jaar uit? Hoe belangrijk is dit moment? Wanneer wil je de stap zetten?          Of ben jij meer een rustiger type?

Zij: Het is zinloos de reddende engel te spelen. Gaan nu zelfs de jongeren terug verlangen naar het verleden?!
Hij: Kostbaarheid. Het nieuwe combineert volkomen met het oude.

Hij: Vogelvlucht.
Zij: Of zelf een vliegtuig bouwen, of een boot, of een auto .... Met een ziel van hout? Gewoon weg gaan.

Hij: Ik kan niets beginnen als ik niet naar binnen kan. Een normaal leven. Het gebeurt in mijn hoofd. Beweeg niet.
Zij: De wachtkamer. Even wachten dan maar.

Hij: Steden. Aanlegsteigers. Muziek speelt. In zijn hoofd. Hij laat het schip los. Gaat aan wal.
Zij: Er was een klik, eenzelfde blik, en sindsdien spreken ze elkaar dagelijks.

Zij: We moeten een gelegenheid creëren om het voelbaar te maken. Zoeken naar verbanden. Verbindingen maken. Of is het juist te vinden in de tussenruimte? Waar voelen we ons vrij?
Hij: De verbinding kunnen we creëren  met ons werk zoals we in de koker gedaan hebben.
Een flits. Onrustige situatie. Iets verdachts. Onbekend terrein.

Hij: Voorwaartse kracht. Perfecte precisie. Sterk en licht. Uitlaat en inlaat.
Zij: Elke keer lijk ik weer iets nieuws te ontdekken.

Zij: Wat er ook gebeurt, de natuur groeit gewoon door en wist alle sporen.
Hij: Een beeld van wat gebeurt. Ontroerende scenes. Alles draagt bij. Zonder er bij na te denken processen plaats laten vinden. Vinden plaats.  

Hij: In beeld bevroren hartstocht. Vuur zuivert gevoelens. Verlangen naar flexibiliteit.
Zij: Met glanzende ogen kijkt hij naar haar, terwijl hij zijn kaarsje aansteekt aan de kaars van zijn vrouw.

Hij: Oh Mensch gib acht. Een menselijk gebaar. Verwoestbaar.
Zij: Geen boom zal kunnen overwegen melancholiek of dreigend te zijn. Alleen de mens kan dit.

Hij: Onmetelijke nabijheid, waar ben je? Laat wat licht binnen.
Zij: Toen ze ziek was keerde ze terug naar de bergen. Het enige wat telt in de natuur is de cyclus van het leven.

Zij: Zelf denken, samen leven.
Hij: Gemoedstoestand zonder woorden. Samenhang. Voortdurende verandering.

Hij: Eeuwenoude band met de natuur. We kunnen het niet geheim houden.
Zij: De schoonheid van de wildernis heeft een aantrekkingskracht op mensen, waardoor het natuurlijk evenwicht mogelijk verstoord wordt.

Hij: Een woeste periode. Idiote scenes. Ongedwongen eenzaamheid. Vastklampen aan waar geen woorden zijn.
Zij: Bewegingsvrijheid. De planeet is van iedereen!

Zij: Hij staat aan het roer van het onzichtbare schip. Op weg naar een andere wereld.
Hij: Alle middelen zijn toegestaan. De belevenis moet krachtig zijn. Hoe beïnvloedend is een keuze?

Zij: Geen weet hebben? Probeer breder te denken. Anders denken is ook anders doen.
Hij: Steeds duidelijker opzoek naar licht en ruimte.

Zij: De wereld op afstand observeren. Proberen je eigen beeld te creëren. Laat je niet teveel beïnvloeden door anderen. Heeft elk land zijn eigen kleur?
Hij: Er is altijd iets. De werkelijkheid, niet zwart wit, kent vele kleurnuances. Aandacht schenken. Geen idee wat te wachten staat.

Zij: Niet meer in hokjes plaatsen. Jezelf ont-kooien.
Hij: Geen ontwikkeling. Kabbelend water. Wat doet tijd? Onverbiddelijk. Verontrustend. Overgangsmoment in me opnemen. Natuur is te verdragen.

Hij: Aangetrokken tot verleden. Kloppend hart. Wat staat ons te wachten? Om welke reden is geen vraag.

Zij: " niks is mij te klein" en "niks is mij te groot"   (Bas Jan Ader)

Hij: Alle talen. Het is de natuur. Daar valt niets over te zeggen. Zij roept op tot paniek. Stilte.

Zij: Hoe kunnen wij nog vrijheid ervaren als de natuur niet meer "echt" is maar geordend door de mens?

Zij: Een eenduidige waarheid bestaat niet. Je geheugen is broos. Je gaat het verleden anders herinneren.
Hij: Onaangeboorde elementen. Een goede reiziger heeft geen plan.

Zij: Hij knipperde geen moment met zijn ogen; zeer subtiel trekken de emoties over zijn gezicht. Hij is in staat om precies te controleren, via de ogen, tot hoe ver hij je naar binnen trekt en wanneer hij je weer naar buiten duwt.
Hij: Ze voelt zich overgeleverd aan haar emoties, heeft soms het idee, dat ze zichzelf niet in de hand heeft.

Hij: proces van samenvloeien van herinneringen van wat binnenkomt van wat leeft.

Zij: Je hart volgen.

Hij: Geheimen over dingen die [niet] plaatsvonden. De weg volgen. De leidraad. Wat gewoon is kan veel vertellen.

Zij: Kan iemand zichzelf spelen?

Zij: Herken je niet direct. Je hoort niet bij ons.
Hij: Een vreemde binnenlaten. Het onmogelijke bespreken, dat blijft tussen deze muren. Een veilige plaats in de strijd tegen verleden tijd.

Hij: Spanning blijft stijgen. Wat gaat gebeuren? Geen plek voor teerhartigheid.

Zij: Misverstanden zijn verkeerd begrepen.

Zij: Kom eens in het licht!

Hij: Varen koerszetten naar kust haven kade aanlegsteiger aanleggen vastmeren loopplank van boord gaan aan boord gaan varen koerszetten naar...

     
Hij: Één worden, gebeurt maar zelden. We worden deel van een ervaring.

Zij: Hoeveel ben ik veranderd of hetzelfde gebleven?

Hij:  Kijken en luisteren. Opnieuw beleven van structuren. Verdwalen in fantasieën. Waar begint de ene en waar eindigt de andere?

Zij: Een cirkel zonder einde of begin.

Zij: Ze sporen ons aan. Blijf goed naar de grond kijken!

Hij: Wat is hier aan de hand? We moeten weg. Wat doen we hier nog?

Hij: Een schijnbare uitweg. Zodra het ijs kraakt, word ik al angstig.

Zij: Chaos, crisis. Waar wil je heen? Zo bekend en toch zo vreemd.
                                                                  

Zij:  Het is moeilijk te zeggen wat dit betekent: het lijkt veel meer te vertellen dan woorden ooit zouden kunnen.

Hij: De woorden die dit bij mij oproept zijn: verhuizen,  afscheid nemen.

Hij:  Zolang we hier samen zitten, komt het allemaal goed.
                             
Zij:  Is dit het ultieme perspectief op leven?

Zij:  Ik blijf je schrijven. Jaar in jaar uit. Maar je antwoordt niet.
                             
Hij: Ja, had ik misschien moeten doen. Helemaal niet aan gedacht.                                   Gewoon te veel dingen aan m'n hoofd.
                        
Zij: Een reden om sorry te zeggen?